Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Αθίκια Κορινθίας. Η κωμόπολη Αθίκια (παλαιότερη γραφή Αθήκι-Αθήκια) βρίσκεται στο νοτιοαντολικό τμήμα της επαρχίας και του νομού Κορινθίας, πάνω στα όρια των τέως δήμων Κλεωνών και Σολυγείας .

Χτισμένο στις λοφοειδείς απολήξεις του βουνού Σκαρούμπαλο τα Αθίκια απλώνουν τα πόδια τους στην εύφορη κοιλάδα που τα περιβάλλει. Ολόγυρα "προστατεύονται" από τα δασοσκεπή βουνά. Τα βουνά αυτά αποτελούν μέρος της οροσειράς του αρχαίου Τρητού και είναι κατάφυτα από πυκνά δάση.
Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, όλη η κοιλάδα των Αθικίων σκεπαζόταν από ένα απέραντο δάσος από αιωνόβια δέντρα. Η παράδοση λέει ότι από αυτό το δάσος προμηθευόταν την ξυλεία του ο Κιαμήλ-μπέης της Κορίνθου.
Μέσα στο χωριό υψώνονται κυπαρίσσια, φυτεμένα τα περισσότερα τον 19ο αιώνα, όταν άρχισαν να χτίζονται τα πρώτα σπίτια, δημιουργώντας εικόνες "ανείπωτης ομορφιάς".
Πλούσιος σε λαογραφικά στοιχεία ο τόπος τούτος, προσφέρει άφθονο υλικό για καταγραφή και διαφύλαξη σ' όποιον ασχοληθεί μαζί του.
Σήμερα, σε αίθουσα του Δημοτικού Σχολείου στεγάζεται λαογραφική συλλογή, που περιλαμβάνει οικιακά σκεύη, γεωργικά εργαλεία, ενδυμασίες, είδη σιδηρουργίας, βυζαντινές εικόνες, κειμήλια, αριστεία ανδρών, έγγραφα και πλούσιο φωτογραφικό υλικό.
Τα περισσότερα σπίτια στα Αθίκια είναι καινούργια, με κόκκινες στέγες, που φαντάζουν από ψηλά "σαν παπαρούνες σε πράσινο λιβάδι". Οι κήποι τους μοσχοβολούν όλες τις εποχές του χρόνου από το άρωμα των λουλουδιών. Ανάμεσά τους σώζονται μερικά παλιά σπίτια με κεραμιδένιες στέγες, ξύλινα χαγιάτια, ασβεστωμένους τοίχους και αυλές με φρεσκοβαμμένες γλάστρες, προσφέροντας μια σπάνια "αρχιτεκτονική ομορφιά". Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν η οικία Κόλλια, που έχει κηρυχθεί διατηρητέο κτίσμα, ο Μύλος και το Τσιπουράδικο του Μάνου, δύο εντυπωσιακά κτίρια - βιομηχανίες ιδιόρρυθμης αρχιτεκτονικής στα Πηγάδια. Ο Μύλος έχει χαρακτηριστεί ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Είναι ένα μνημείο λεπτής τέχνης και γούστου και παρουσιάζει σπουδαίο καλλιτεχνικό ενδιαφέρον.

Η Ευαγγελίστρια φημίζεται για το μοναδικό "αρχιτεκτονικής ωραιότητας" καμπαναριό της, χτισμένο το 1923 από τον Μικρασιάτη μάστορα Γ. Σιδέρη και έχει κηρυχθεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο.

Στα Αθίκια, τα ξωκλήσια είναι διάσπαρτα, "κυκλωμένα" από αιωνόβια πουρνάρια, που φαντάζουν από μακριά σαν λευκά περιστέρια, μέσα στου ασημοπράσινους ελαιώνες.

Με αφετηρία το χωριό, ο περιηγητής μπορεί ν' ακολουθήσει υπέροχες διαδρομές, συναντώντας σπάνιες φυσικές καλλονές, άγνωστους αρχαιολογικούς χώρους και αξιόλογα ιστορικά μνημεία.

Σε μικρή απόσταση από το χωριό, 1,5 χλμ. δυτικά, στο δρόμο για την Ιερά Μονή Φανερωμένης, συναντάται ο αρχαιολογικός χώρος "Ματράγκα". Πάνω από μια ρεματιά με πανύψηλες λεύκες και πολλά πηγάδια, στους πρόποδες του λόφου Βουκίνα, σώζονται τα ερείπια του ναού της Αναστάσεως του Χριστού, χτισμένου με υλικό αρχαιότερων ναών. Στη θέση του υπήρχε μεγάλος χριστιανικός ναός της Οσίας Ματρώνας, του 14ου αιώνα μΧ., ανοικοδομημένος στα θεμέλια παλαιοχριστιανικής Βασιλικής, αφιερωμένης στη Θεοτόκο. Δεν αποκλείεται, στη θέση του ναού αυτού να υπήρχε ναός του θεού του Φωτός, του Απόλλωνα, αφού κοντά στην πηγή αφθονεί η δάφνη, το αγαπημένο σύμβολο του θεού αυτού και οι χριστιανοί μετέτρεψαν και αφιέρωσαν το χώρο στο θεό του Φωτός, στο Χριστό.
Κατά τη διάρκεια δοκιμαστικών ανασκαφών ήρθαν στο φως ο περίβολος του ναού, υπόγειο υδραγωγείο μάλλον των ρωμαϊκών χρόνων και, όχι πολύ μακριά, βυζαντινοί τάφοι.

Η χαράδρα της Βουκίνας, αυτό το τοπίο απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς, που με τόση επιμέλεια μαστόρεψε η φύση, σχηματίζεται ανάμεσα στα βουνά Πίρθι και Βουκίνα και διασχίζεται από το χείμαρρο Ξηριά ή Ξεριά. Η καλύτερη εποχή για επίσκεψη είναι η άνοιξη, με "χρώματα και αρώματα", που αιχμαλωτίζουν τις αισθήσεις.

Σχετικά με την προέλευση του ονόματος υπάρχουν ποικίλες εκδοχές: άλλοι λένε ότι στην είσοδο του χωριού υπήρχε ένα πηγάδι που άνηκε σε έναν Τούρκο εν ονόματι Αθηκ και έτσι ονομάστηκε η περιοχή Αθήκια, άλλοι αναφέρουν ότι η ονομασία πιθανότατα προέρχεται από ένα είδος χελώνας, μερικοί λένε από ένα αγριολούλουδο που αφθονούσε στην κοιλάδα και είχε μικρά άνθη. Τέλος υπάρχει και η άποψη πως η ονομασία δημιουργήθηκε από σύμπλεγμα τούρκικων λέξεων(άθι=άλογο και ικ=δύο, δλδ Αθίκ=δύο άλογα).

Η πλειοψηφία των κατοίκων ασχολείται με την παραγωγή γεωργικών προϊόντων. Το υπόλοιπο ποσοστό απασχολείται με την εσταυλισμένη και νομαδική κτηνοτροφία, την ρητινοσυλλογή, τις βιοτεχνικές και οικοδομικές εργασίες χωρίς να λείπουν βέβαια και οι «άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων».

Τον 14ο αιώνα μΧ έγινε δεκτή η μετοίκηση και εγκατάταστη στην Πελοπόννησο δέκα χιλιάδων Αλβανοχριστιανών μισθοφόρων από τον τότε ηγεμόνα Θεόδωρο Α΄ Παλαιολόγο. Σήμερα διαμένουν στα Αθίκια αρκετοί Αλβανοί που δουλεύουν ως εργάτες.

Κατά το ήμισυ κατάγομαι από ένα υπέροχο μέρος της Ορεινής Κορινθίας, το ξακουστό χωριό «Μάτι» ή «Γκιόζα», όπως το ονομάζουν οι ντόπιοι.

Το χωριό βρίσκεται νοτιοδυτικά της Κορίνθου, κοντά στα όρια με το νομό Αρκαδίας, στις δυτικές παρυφές του Όρους Μαυροβούνι, σε υψόμετρο 840 μέτρων. Ανήκει στο Δήμο Φενεού. Στην περιοχή υπάρχουν οι περίφημες κατακόμβες που χύνονταν τα νερά της Λίμνης του Φενεού και που σύμφωνα με τη μυθολογία, οδηγούσαν στον Άδη.

Σήμερα το χωριό έχει 250 περίπου κατοίκους, οι οποίοι ασχολούνται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία.

Η φυσική του ομορφιά και το μαγευτικό τοπίο σου προσφέρουν μια αίσθηση ηρεμίας και ξεκούρασης. Πολλοί έχουν ονομάσει την ευρύτερη περιοχή της ορεινής Κορινθίας ως «Κορινθιακή Ελβετία».